"My tu jesteśmy". Aparat fotograficzny jako narzędzie do łamania barier społecznych...

Nasz projekt uzmysłowił nam fakt, że nie tylko osoby zdrowe, sprawne mogą wiele ofiarować osobom z niepełnosprawnością, ale osoby "niepełnosprawne" mogą ich czymś ubogacić. Otóż obserwacje (obserwacje Zespołu Wspierająco-Aktywizującego) ludzi sprawnych, którzy uczestniczyli w naszym projekcie, w naszych różnych przedsięwzięciach, pokazały, że odnoszą oni wymierne korzyści z relacji z osobami z niepełnosprawnością, mają możliwość ukształtowania w sobie akceptacji, szacunku wobec "inności" drugiego człowieka, tolerancji względem niego, jego osiągnięć i zamierzeń. Mieli możliwość rozbudzenia kultu empatii.

Zaciekawiło ich inne, odmienne spojrzenie na daną sytuację. Nabyli umiejętności przekuwania problemów swoimi umiejętnościami. Osoby zdrowe doświadczyły tego, że wszyscy mają równe prawa, choć różne maja możliwości. Zaczęła nabierać mniejszego znaczenia sprawność danej osoby, a większego człowiek jako niepowtarzalna, godna poszanowania jednostka. Rozwija się zdolność rozumienia potrzeb innych, odpowiedniego reagowania na ich nastroje, motywacje, potrzeby. Następuje także u osób zdrowych przełamanie strachu, litości, niemocy względem osób z niepełnosprawnością i naturalne nauczenie się właściwego stosunku do osób z niepełnosprawnością, współżycia z nimi, komunikowania się.

Sesje zdjęciowe uczestników, które odbyły się w naszym Domu polegały na robieniu zdjęć w taki sposób, by ukazać w ich postaciach, w postaciach osób z niepełnosprawnością coś interesującego, ciekawego. Wykonywane zdjęcia przez samych uczestników z instruktażem słownym i wizualnym fotografa, który prowadził warsztaty fotograficzne, nie eksponowały tego, co te osoby stygmatyzuje, co chciałyby ukryć, ale ukazywały to, co jest w nich wyjątkowe, piękne. Modelki były odpowiednio ubrane ucharakteryzowane.

Oglądanie swoich zdjęć wywarło na uczestnikach wielkie wrażenie. Fotografia jest dowodem istnienia każdego z nich. Odnalezionym życiem. Fotografia zwróciła im tęsknotę za obrazem siebie. Zobaczyli siebie na zdjęciach i widzieli, że inni także patrzą z podziwem na ich fotografie. Oglądanie zdjęć przez osoby z zewnątrz, przez innych dało im niezwykłą siłę, ich atrakcyjność i wartość wzrosły.

Zdjęcia uczestniczek w sukniach ślubnych, uczestników odpowiednio ucharakteryzowanych, ubranych pokazały, że rodzice maja dorosłe dzieci z niepełnosprawnością. Ta fotografoterapia nie tylko umocniła więzi rodzinne, ale także pomogła zaakceptować rodzicom swoją sytuację, zaakceptować, że mają dorosłą córkę i dorosłego syna. Córka jest Kobietą, a syn jest Mężczyzną i mają swoje dorosłe potrzeby, mimo że przetwarzają informację na poziomie charakterystycznym dla rozwoju intelektualnego od 3 do 12 lat według skali IQ Wekslera.

Aparat fotograficzny w rękach naszych uczestników dał im poczucie bezpieczeństwa podczas relacji interpersonalnych. Okazał się znakomitym narzędziem do łamania barier społecznych. Podopieczni naszego Domu posiadają interesujące "szklane oko". Fotografują do dzisiaj. Rozwijają swój warsztat fotograficzny oraz relacje interpersonalne, rozmawiają, zadają pytania. Podczas fotografowania rozwija się więź między fotografowanym (sprawnym) a fotografującym (niepełnosprawnym).